Left Music Archive: فابریتزیو دِ آندره: ترانه سرای آنارشیست

پنجشنبه، مهر ۱۴، ۱۳۹۰

فابریتزیو دِ آندره: ترانه سرای آنارشیست

در میان چهره های هنری تاریخ معاصر ایتالیا، فابریتزیو د آندره (Fabrizio de André) (1940-1999) مکانی شاخص دارد. توج فعالیت های هنری موسیقیایی او در سال های 1958 تا 1997 بود و در این هنگام در اوج شهرت و محبوبیت مردمی قرار داشت، هر چند این شهرت کمتر از مرزهای ایتالیا عبور کردند. دی آندره که از نظر اجتماعی و سیاسی ، انسانی والا، ضد قدرت و آنارشیست بود، تمام قدرت هنری خود را در خدمت دفاع از محروم ترین اقضار جامعه مدرن و مبارزه با موقعیت های سخت حیات انسانی قرار داده بود.
موسیقی دی آندره به شدت تحت تاثیر فرهنگ عامه ایتالیا قرار داشت و در عین حال از ترانه سرایان فرانسوی با سبک های هنری و مکاتب فکری مشابه به ویژه از ژاک برسنس (Jacques Brassens) و لئو فره (Léo ferré) و از میان خوانندگان و ترانه سرایان انگلیسی زبان از لئونارد کوهن (Leonard Cohen) و باب دیلان (Bob Dylan) متاثر بود.
ترانه های دی آندره بسیار خوش آهنگ و شیرین هستند و اشعار او از زیباترین اشعار زبان ایتالیا به شمار می آیند. امروز بیش از بیست سال پس از درگذشت وی، در ایتالیا و سایر کشورها هر چه بیشتر دی آندره را به عنوان یکی از بزرگترین شاعران زبان ایتالیایی معاصر می شناسند و مشروعیت او به مثابه هنرمندی بزرگ به تثبیت رسیده است. نام گزاری ده ها موسسه فرهنگی به یاد او و تجلیل و برگزاری مراسم یادبود و بازخوانی اشعار و ترانه های او در ایتالیا و در سراسر جهان شاهدی بر این ادعاست.

دی آندره در اوج شهرت و شکوفایی کار خود در سن 59 سالگی به دلیل ابتلا به سرطان ریه درگذشت.

Biography

De André was born in Genova, welcomed into the world by Gino Marinuzzi's "Country Waltz" on the home gramophone. Twenty-five years later, Fabrizio De André would set his "Waltz for a Love" to Marinuzzi's waltz tune.

When the war broke out, the De André family had to seek refuge in a country farm near Revignano (a little town near Asti), in the Piemonte. Fabrizio's father, who was an Anti-fascista pursued by the police, joined the partisans. In 1945 the De André family moved back to Genova. Fabrizio went to primary school, first at the Marcellian Sisters' School and, later, at the Cesare Battisti public school. He went on to the Liceo Classico "Cristoforo Colombo"; after his final examination, he enrolled in the Law School of the University of Genova; but he did not graduate (he gave up when he had only a few exams left). De André played the violin first, then the guitar, and joined a number of local jazz bands (jazz was his "first love").

First recordings

In 1961 De André recorded his first two songs, "Nuvole barocche" ("Baroque Clouds") and "E fu la notte" ("And There Was Night"); in 1962 he married Puny Rignon, a Genoese woman nearly ten years older. That same year the couple had their first and only son, Cristiano, who would follow in his father's footsteps and become a musician and songwriter as well.

In the following years De André wrote a number of songs which made him known to a larger public, soon becoming classic hits: "La guerra di Piero" ("Peter's War"), "La ballata dell'eroe" ("The Hero's Ballad"), "Il testamento di Tito" ("Titus's Will"), "La Ballata del Michè" ("Mike's Ballad"), "Via del Campo" (literally "Field Street", a famous street in Genoa), "La canzone dell'amore perduto" ("Song for the Lost Love"), "La città vecchia" ("Old Downtown"), "Carlo Martello ritorna dalla battaglia di Poitiers" ("Charles Martel on His Way Back from Poitiers", written together with actor Paolo Villaggio, one of De André closest friends), and "La canzone di Marinella" ("Marinella's Song").

Albums

Tutto Fabrizio De André (1966)
Volume 1 (1967)
Tutti morimmo a stento (1968)
Volume 3 (1968)
Nuvole barocche (1969)
La buona novella (1970)
Non al denaro non all'amore né al cielo (1971)
Storia di un impiegato (1973)
Canzoni (1974)
Volume 8 (1975)
Rimini (1978)
In Concerto - Arrangiamenti PFM (1979)^[5]
In Concerto - Arrangiamenti PFM Vol. 2 (1980)^[5]

Fabrizio De André (1981)
Crêuza de mä (1984)
Le nuvole (1990)
1991 Concerti (1991)^[5]
Anime salve (1996)
Mi innamoravo di tutto (1997) (anthology)
De André in concerto (1999)^[5]
Da Genova (2000)^[6]
Peccati di gioventù (2000)^[6]
Ed avevamo gli occhi troppo belli (2001)^[5]
Fabrizio De André in Concerto Volume II (2001)^[6]
In direzione ostinata e contraria (2005)^[6]
In direzione ostinata e contraria 2 (2006)^[6]

[Singles

Periodo Karim (1961-66)
Il pescatore (1970)

Suzanne/Giovanna d'Arco (1972)
Una storia sbagliata/Titti (1980)

منبع: ویکیپدیا

د آندره در ویکیپدیا(انگلیسی)
http://en.wikipedia.org/wiki/Fabrizio_De_Andr%C3%A9

د آندره در ویکیپدیا (ایتالیایی)
http://it.wikipedia.org/wiki/Fabrizio_De_Andr%C3%A9

بنیاد فابریتزیو د آندره
http://www.fondazionedeandre.it/index.html

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

رانه و موسیقی در تاریخ همواره جایگاه پر رنگی در اجتماع داشته
و همیشه ترانه ها الهام دهنده ی بسیاری از اعتراضات مردمی بر علیه دیکتاتور های زمان و تاریخ خود و حکومت ها ی توتالیتر بوده اند.گاه
ترانه ها افشاگر اند همچون فریاد مردمی که در یک یا شاید چند حنجره دمیده می شود تا یک واقعه و جنایت را یک کشتار را افشا کند .گاه آگاهی دهنده از یک جریان آگاه به اقشاری که معمولا از واقعیات محرومند آنچنان که محرومیت یک کارگر در قرن بیست و یک از اخبار دنیا مجدود به مدیا و رسانه های کنترل شده و سانسور شده حکومتش می باشد.در حالی که اگر بنگریم نا آگاهی یک کارگر در ایران دلایل زیادی خواهد داشت و از دلایل مهم که بگذریم به مسائل فرهنگی برسیم و این مساله که موسیقی و ترانه تا چه حد در تاریخ فکری ایران روشنگرانه بوده و تا چه حد توانسته نقشی را که باید انجام دهد.هدف این نیست که تاریخ ایران را کاوش کنیم !این کار هم زمان زیادی خواهد برد و قطعا تخصص این کار را نیز نخواهیم داشت که با یقین پایمان را در یک کفش کنیم .

اما امروز می توان فهمید در ایران فرهنگ موسیقی چپ بسیار نازل بوده و به جز عده ای معدود که خود را چپ می نامند و یا به اشتباه آنها را چپ می دانند همچنان موسیقی چند دههی پیش را زنده نگه داشته اند.گله ای نیست !همین کار هم زحمتی ارزنده است. ختی تک و توک کارهایی که برای مناسبت های کارگری و زنان و غیره با برچسب چپ انجام شده نیز در هر صورت ممکن حال با کیفیت پایین یا با شعر ضعیف تلاشی بوده برای برداشتن گامی در این جهت" وبگاه ما که شاخه ای از وبگاه آرشیو چپ می باشد نیز از ابتدای امر شروع به معرفی آثار معروف دهه های پیش نموده .آثار ویکتور خارا و ویولتا پارا و ترانه های انقلابی ایران که شاید بیش از هر چیز ما را به یاد دهه های خونین شصت می اندازد.بدین ترتیب با مطالعه وسیعی که در نظر گرفته شده سعی ما بر این است که از دگم اندیشی حتی در موسیقی که بسیاری از چپ ها و (جپ نما ها)! امروزه بدان مبادرت می ورزند مقابله کرده و مخاطب واقعی موسیقه اعتراضی را ابتدا خود شناخته سپس به مخاطب خود برسانیم.

کار بسیار آسانی است پس زدن سبک های تازه از راه رسیده مانند رپ و هیپ هاپ و ..اما کار سختیست واقعا شناختن ماهیت این ها .

باید گفت نویسنده این مطلب خود از کسانیست که به جز موسیقی های باب میل خود که نام موسیقی و هنر متعهد و اعتراضی و انقلابی می نامید پا را فرا تر از آن نمی گذاشت.اما نقطه ای که ما ایستاده ایم نقطه ی ثقل جهان نیست ! باور ندارید پس می توانید ااندازه بگیرید!

شناخت از سبک های دیگر و نگاه جامعشناسانه و چند بعدی به تاریخچه و چگونگی شکل گیری و رفتار شناسی هر سبک می تواند ما را به جهان تازه ای معرفی کند .اگر تنها سلیقه ای با مسائل دور و بر خود بر خورد نمائیم نتیجه همان خواهد شد که شده. و این ما هستیم که بر سر کچل دروغ و واقعیت شیره ی چسبناک می مالیم.

مطالعه آثاری که می توان آنها را ارزشمند نامید در ارجحیت این وبگاه قرار دارد .از سایت مردم شناسی که بصورت علمی و چند بعدی به قضایای مختلف می پردازد و در باره موسیق نیز هم چنین گرفته تا سایت هنر زیرزمینی و هنر گرافیتی و کلاه استادیو و نگاهی به تاریخچه موسیقی های اعتراضی و ترانه ها و اشعار در حال حاظر فعالیت اندک ما در این باب است. هرچند که باید این کار را ناچیز نامید اما به نظر نویسنده این موضوع و بحث را باید جدی گرفته و دائما روی آن مطالعه و جستجو انجام شود .باری در دنیای امروزین در منطقه ای که کشور ایران قرار دارد از دل کوچه پس کوچه های زاغه نشین قاهره صدای رپر هایی که لمپن پرولتاریا نامیده می شوند و بعضا به واقعیست صدای مردمی تا تونس یمن سوریه لبنان و لیبی تا کشور های آلمان فرانسه و انگلستان و اسپانیا و ایتالیا تا آسیای شرقی تا آمریکای جنوبی و فوروم چپ ی که بعد از کشتار هزاران هزار نفر و مقاومت و دلیری های مبارزات آزادی خواهانه آمریکای جنوبی امروز می رود به بار بنشیند تا خود شمال این قاره که کبک شهری از قاره بزرگ آمریکای شمالی با قدمت مبارزات آزادیخواهانه و جدایی طلبانه خود تا مکزیک و زاپاتیست های ساکن آن تا رده ها و صف های طویل انسانی در واشتگتن مقابل دیوار وال استریت و جنبش نودو نه درصدی ها و به چالش کشاندن شدید سرمایه داری باید و باید و باید بیشتر و بیشتر خواند شنید مطالعه کرد و ارتباط برقرار نمود و در این راه کماکان دیوهای بزرگو تا بن دندان مسلح سرمایه داری و رژیم های پس مانده و عقب افتاده نه موانع بلکه دقیقا دشمن سرسخت توده های مردمی می باشند .

بس سلاح ما دانایی ماست و هر مشتی که به پایگاه مردمی ما اظافه می گردد لرزشی برتن رزیم ها خواهد افتاد. در اخر این معرفی نامه باید گفت این سایت به تمام افرادی که خواهان کمک از منظر اطلاعاتی به ما در این زمینه هستند دست یاری و قدر دانی می کند .

امضا :

بی.کاف